Cobie’s verslag

N.a.v. dubbeloptreden KeetKoor en Studio NoorHolland in de Kolfweid, Callantsoog, 27 januari 2018.

Nog vóór het zingen, het Dorpshuis uit…

Maar goed dat dat in Oudesluis niet het geval was, anders had deze aanhef toch wat dubbelzinnig geklonken.

Feit blijft dat ik gelukkig nog net de soundcheck heb mogen meemaken.
Het leek of De Beer mijn moeder al bij voorbaat flink te pakken had gehad.
Bij het uit de auto stappen, plat op haar gezicht gevallen. Bloedverdunners deden de rest.

Tijdens de Doodoos van …verlieten mijn moeder en ik “Cheek to Cheek”  het pand.
De gure wind en regen sloegen ons in het gezicht en ik vroeg me af of dit nu echt dat land is, waar vrouwen ( en ook mannen) willen wonen.

Zo belandden wij gedrieën op de Eerste Hulp van het Gemini Ziekenhuis.
De lieve avonddiensten daar, die volgens mijn moeder weer van die stomme vragen stelden, voerden de nodige onderzoeken uit.

“Hoeveel vingers steek ik op?” en “Weet u nog waar u woont?”……Kunt u dit met uw ogen volgen…?”
Dat vroegen ze de vorige keer ook allemaal al!”
“De vorige keer dat u hier was, was u óók gevallen!”
“Dat ik op mijn gezicht ben gevallen, betekent nog niet dat ik gek ben!

De arts verzorgde de inmiddels niet meer bloedende wonden en constateerde ietwat spijtig dat er niets te hechten viel.

Na een scan en overleg met de neuroloog mochten we naar huis, mits er iemand bij haar bleef slapen.

In Groote Keeten snel wat spulletjes gepakt en weer richting Dorpshuis waar ik nog een tas had staan.

“Happy Together”, klonk  zó enthousiast uit de zaal, dat vooral het woord“ together” mij een brok in de keel bezorgde.

Uit frustratie graaide ik gauw drie stroopwafels uit de uitnodigend openstaande zak in de kleedkamer . Emo food…

Mijn moeder is weer helemaal “de oude”.

Ik hoorde inmiddels heel wat enthousiaste reacties op “jullie” optreden.
Familie uit Rotterdam ( behoorlijk wat gewend) vond de hele voorstelling “ Een feest om naar te kijken en luisteren”.

Ik denk dat ik straks met een gerust hart op vakantie kan.

Zelfs Nel redt het zonder mij

Maar eerst Wieringerwerf!
Daar kijk ik echt naar uit!
Ik weet nog niet of ik dan familie uitnodig….

Zal geen namen noemen…

X

Cobie

 

N.a.v. Nieuwjaarsdag 2018

TOEVAL OF…..

Al het overvloedig blond schuimend bier op Oudejaarsavond bij elkaar, kon niet wedijveren met de prachtige helder witte schuimkraag, die de branding vormde, op Nieuwjaarsdag.

Zelfs de zon glipte soms nog net even tussen de wolken door waardoor de golven zilver oplichtten.

Ijzingwekkend, woest aantrekkelijk. Zó zag onze eigen Noordzee er op deze eerste dag van het nieuwe jaar uit.

Bij de aanblik alleen al, kreeg ik dooie vingers.

En € 20 voor een reanimatie ( zonder garantie!) vind ik ook nog een heel bedrag.

Las net in de Omroeper dat zo’n cursus gratis is. Big Business dus!

Bovendien had ik bij het voorover buigen om Iet en Nel in de clubcar een gelukkig nieuwjaar te wensen, mijn benen geblesseerd. Iet gaf namelijk net gas op dat moment. Niet dat het pijn deed…Integendeel! Ik heb er geen gevoel meer in. Maar dat kan nog bijtrekken, werd me verteld.

Maar diep respect voor onze eigen Helden der Zee!

Een beetje jaloers was ik wel.

Want, oh…Glűhwein smaakt nooit zó lekker en welverdiend als na zo’n heldhaftige nieuwjaarsduik.

De mussen vielen van het dak bij huize Rijnders . Ditmaal niet van de hitte. Gekruide alcoholdampen walmden over de Achterweg.

Met je ogen dicht maar neus open vond je moeiteloos de weg naar de after-party.

Maar toen….kwam ik tot de ontdekking dat mijn rugzak niet op de plaats hing waar die zak moet hangen als hij zijn naam eer aan wil doen.

Sh….in de auto laten liggen bij vrienden die Oud en Nieuw bij ons doorbrachten.

Op hun terugweg naar Zuid – Holland hebben ze ons afgezet bij de strandopgang.

In de gauwigheid had ik de tas nog gevuld met left-overs van de vorige avond.

Ik prees me gelukkig dat deze niet bestonden uit een stuk overjarige camembert, makreelsalade of een halve chocolade ijstaart.

Nee wat zakken nootjes en oh ja …een net mandarijnen (zwakke poging om dit jaar nog enigszins gezond te beginnen) maar ook mijn portemonnee met pasjes voor weetikalwelniet en nog wat slecht te missen rommel. Allemaal richting De Zilk.

Dit beseffend begon ik, ondanks goede voornemens, toch ook wel naar een glas champagne te verlangen. En inmiddels behoorlijk afgekoeld door de schrik, ging een glűhweintje er ook nog wel in.

Daarna nog even met iedereen zoenen op het nieuwe jaar…en ik kwam weer helemaal bij.

Maar we hadden ook nog een verjaardag te vieren.

Wie verzint het nu om op Nieuwjaarsdag te bevallen?

Je zult het niet geloven….maar juist deze moeder van de inmiddels drieënvijftigjarige nu kalende maar vroeger blonde reus, werd mijn redding in het rugzak probleem!

Meestal krijgen probleemkinderen een rugzakje tòch?

Nou om een lang verhaal nog wat langer te maken…deze moeder die dus drieënvijftig jaar geleden op Nieuwjaarsdag. ….

Deze moeder woont in Hillegom. En Hillegom ligt niet ver van De Zilk.

Dus….Victor brengt dinsdagavond vanuit zijn werk mijn rugzak naar de buren van de moeder van Dick.

Tiny brengt moeder Harting woensdag thuis en neemt dan mijn tas weer mee naar Groote Keeten.

En weet je wat nu zo leuk is….die tas kreeg ik van Agnes die ook op de verjaardag van Dick was….en naast moeder Harting zat.

Ik bedoel maar…..het leven hangt van toevalligheden in elkaar…tòch?

X

Cobie
N.a.v. Afsluiting 2017

Na lang dubben, heb ik dit keer besloten bij het slot te beginnen.

Ik had mezelf eigenlijk een sabbatical beloofd maar ja….zo’n award schept verplichtingen.
Lieve mensen wat was het weer een prachtige avond!
Er werd nog net geen kindeke geboren (hetgeen waarschijnlijk aan de gemiddelde leeftijd ligt).
Verder waren alle ingrediënten aanwezig voor weer zo’n onvergetelijk kerstfeest in de “ Rijnders Herberg”.

Om te beginnen die heerlijke groep mensen. Die bonte verzameling types die er ondanks of misschien juist dankzij alle verschillen weer  zo’n typisch keetfeest van maakten. Die bijna door zijn toch heipaalachtige poten zakkende tafel vol met alle culinaire hoogstandjes van (wat zijn we toch veelzijdig!)alle koorleden. De flikkerende lichtjes die zorgden dat je door de veertien bomen de kamer niet meer zien kon.

Maar laat ik nu aan het slot beginnen….De mantra van Anna heeft tenslotte  niet voor niets de hele nacht door mijn hoofd gedreund.

Zo sla ik gewoon ook een heleboel over, hoef ik niet uit te wijden, heb ik ook geen tijd voor en jullie hebben geen tijd om lange verhalen te lezen want iedereen weer drukdrukdruk….

De avond vloog om.

Roni, die eigenlijk van plan was geweest een beetje tipsy te worden, kwam na twee glazen rosé  teleurgesteld tot de ontdekking dat het inmiddels alweer koffie en theetijd was . Eindelijk eens niet de bob had ze dit keer (wel erg dicht langs de slootkant) lopend over de Achterweg de weg naar huis makkelijk terug kunnen vinden.

Gelukkig hebben we haar  wens uiteindelijk toch nog in vervulling kunnen laten gaan!
Met een kleine groep hebben we de avond nog even geëvalueerd en ja….er was nog wat rosé ook.

Ook voor Nel en mij was de avond om voordat we het in de gaten hadden.

In de gang van Iet, tot onze knieën wadend door plastic tassen met foutevrouwenkleding en kerstmanattributen hebben wij veel kostbare tijd verloren met het zoeken naar Nel’s valse wimpers.

In haar turquoise make-uptasje had zij ze toch gedaan…?

Gehinderd door in mijn ogen lopende lijm omdat ik ze zelf alvast had aangebracht, probeerde ik uit alle macht iets turqoise-achtigs van de rest te onderscheiden.

Die tijd had ik beter kunnen gebruiken om mijn speech voor te bereiden. Op dat moment had ik nog geen idee dat de award mij dit jaar ten deel zou vallen.

Zouden jullie bij een volgende onderscheiding mij alsjeblieft een beetje willen voorbereiden?

Ik hoop niet dat ik veel mensen heb teleurgesteld maar een “speech uit het nietsch “ vind ik geen makkie.

Natuurlijk heeft het er de schijn van dat ik de award heb gebruikt om kerstman Friso een paar koppen kleiner te maken . Maar nee, kerstmannen zijn zeer krimpgevoelig voor zeewater!

Zonder valse wimpers maar mèt “de gaafste boxershort ever” maakte  deze kleine kerstman grote indruk!

En dan het duo Sas en Thee…wat zeilden we allemaal heerlijk mee!

Eindelijk mocht dat gewoon. Ongehinderd door vooroordelen van welke aard dan ook.

Op de filmpjes zie ik zelfs de over het algemeen bij dergelijke gelegenheden wat ongemakkelijk kijkende mannen vrolijk meedeinen.

Wat die merchandising betreft moeten we nog uitkijken….voor je het weet worden er nog mensen uit het Keetkoor gerecruteerd voor “Maestro”. Kunstwimpers zijn daarbij onontbeerlijk en dan de rest nog!

Anna kreeg iedereen weer mee in de, voor mij althans, zeer ingewikkelde canon. En die teksten uit je hoofd…al die over elkaar buitelende woorden….hoe krijg je dat voor elkaar?

Tenslotte…maak je altijd een begin maar wanneer doe je dat dan?

Aan het slot of gewoon er tussen in?

Er is voor mij nog een lange weg te gaan …..alhoewel mijn prijzenkast al aardig volraakt .

Naast mijn wandel- en schaatsmedailles en niet te vergeten zwem- verkeers en schooldiploma’s (heb zelfs een diploma van een ooit met succes gevolgde PEN cursus !) prijkt nu de BBB award!

Jemig het wordt allemaal weer veel te lang!

Eigenlijk zat ik op een cursus : “Korte verhalen schrijven”.

Ik weet niet of ik dat diploma ooit ga halen!

Ik wens jullie allen een hele fijne kerst en jaarwisseling!

En vergeet niet het oud papier buiten te zetten!

X

Cobie

P.s. wat denken jullie dat ik in mijn tas vond vannacht : twee identieke turquoise make-uptasjes! Ik blijk precies dezelfde als Nel te hebben maar noem dat altijd “mijn blauwe toilettasje”

 

Voor in mijn logboek 2017

Hier staan…. twee foute vrouwen.

Daarvoor hoefden we niet veel te verbouwen.

Weet je wat wij alleen maar wouwen?

Als we dit tenminste kunnen ontvouwen, want we kunnen de tekst niet onthouwen ,…… (tekst uit decolleté opdiepen, uit-en platslaan)

 

Wij wouwen gewoon zingen in een achtergrondkoortje.

Maar…ze hebben ons niet nodig…zelfs niet voor een slotakkoordje!

Nee, het duo Sas en Thee,

Durven niet met ons in zee!

 

Wij krijgen nooit een solo,

Met een dansje, een bongo of zo.

En zo’n “steel de show” kazoe ,

Is voor ons al helemáál taboe!

 

Nou kunnen we ook niet ècht goed zingen,

de maat houden en nog een paar van die dingen….

We houden niet altijd goed wijs.

De hoge C is voor ons een hele hijs.

Met die verticale, horizontale of diagonale “ IJ” (mond uitrekken),

Hebben we er weer een probleempje bij…..

 

Qua timing gaan wij meestal voorop.

Met Rhythm of Life lopen wij steevast op kop.

Dan willen we niet teveel gezeik….

Want zingen juist dan zo spatgelijk!

Komen wij eens met een supertof idee,

Dan zegt men altijd: Nee!

 

Dus als er een clubje komt,

Waar wij niet bij willen horen.

(zingend) Mogen we bij—, elkaar schuilen…

Ja twee foute vrouwen ….

Maar het zal jullie nog berouwen.

Dat jullie ons niet in jullie achtergrondkoortje wouwen….

 

Gelukkig heeft dokter Wannadoo veel verstand van sex.

Die maakte korte metten met ons minderwaardigheidscomplex.

 

COBIE :

Zoals Nel kan ploppen met die lippen…

Daar kan geen mens aan tippen!

Na bijna tien jaar was het dan eindelijk raak…

Zij kreeg warempel een eigen taak!

In Sweet Georgia zijn de ”essen” nu voor Nel.

Zoals zij  Fella’s….. ssssissst……….kippevel!

 

We willen echt niet zeiken.

Maar het enige dat wij mogen doen is: de kadoo-os aanreiken.

We zijn dan wel niet zo goed in zingen,

Maar hebben genoeg andere dingen.

Behalve lachen, gieren en brullen,

Kunnen wij toevallig ook nog eens slap lullen.

Dat wil heel wat zeggen in deze hectische tijden.

Waarin intellect en zwaarmoedigheid om voorrang strijden.

Foute vrouwen zoals wij….

Geven lucht aan de maatschappij!

 

Gelukkig houden wij het recht op nomineren

Dit keer zoeken wij het onder de bescheiden heren.

Zo’n man achter de schermen,

Die van alles regelt in “niet-te-snappen” termen.

Werken moet hij nog tot zevenenzestig jaar.

Maar krijgt het ondanks dat, voor elkaar!

Zijn naam is Edu, kort maar krachtig.

Wat kan dié man computeren, allemachtig! …………

 

Enne….als je nog op zoek naar DE invulling voor je feestje bent…..

Wij zijn te boeken onder de naam :

 

“MISKEND TALENT”

 

Cobie jarig

Dit wordt geen lang verhaal.

Voor degenen die het nog niet weten: ik ben vandaag jarig.

63 geworden!

Jaja…….ik hóór jullie roepen : “Maar dat zou je (soms) helemaal niet zeggen!”

Hartelijk dank..maar vanmorgen even wel….je zou er zelfs nog een paar jaar bovenop kunnen gooien!

Ligt ook aan het weer natuurlijk…Want oh baby ..wat is het gruwelijk cold outside!

Code Oranje…en ik hèb me een pan met wortelsoep staan….lijkt bijna een themafeestje!

 

Wat een spetterend en tegelijkertijd sfeervol optreden was dit !

Eerlijk gezegd zag ik op de heenweg nogal wat beren op de weg (zelfs langs de Groote Sloot!).

Uiteindelijk was het er maar één.

Deze werd door “onze “ Annet, gehuld in knalrode bokshandschoenen, zeer terecht knock out geslagen.

Ik heb het maar even over “onze” Annet.

We hebben tenslotte niet voor niets een hele september zondag met zijn allen in die Trojka gezeten!

Je ziet waar dat toe kan leiden…

 

Ik moet niets hebben van vechtfilms maar van de tussen krakende stoelen van het podium afduvelende acteurs heb ik genoten!

Door onze zoetgevooisde balkonscène was het publiek hier hoogstwaarschijnlijk totaal niet op voorbereid.

Ik had er nog even een hard hoofd in hoe dat met de kooropstelling moest …We leken zo’n beetje vastgeplakt tegen de zijwand van het kerkdak te zitten. Zowel mijn buitenste als binnenste been zat vastgeklemd tussen de banken, lepeltje, lepeltje was evenmin een optie. En ik vreesde dat, wilden we allemaal de broodnodige aanwijzingen van Marianne kunnen volgen, zij aan één van de grote lampen moest gaan hangen en dan al slingerend…

Maar dit publiek kwam niet voor het Wintercursus.

“Lieveling” klonk prachtig, hoorde ik na afloop van doorgewinterde collega’s !

 

En dan de rest….ging ook best goed toch?

Wat gedoe met de logistiek. Ja, ik zal je voor zijn, Marianne! Ik vermoed dat je daar nog wel iets over te zeggen hebt.

Dat liep niet helemaal gesmeerd daar op dat toch wel krappe podium.

Nog voordat Willem de vrijpartij van de crocus en de hyacint uit de doeken deed stonden wij al te schuilen bij elkaar!

Wat gerommel met partituren en plaatsbepalingen deed geen afbreuk aan ons nimmer falende enthousiasme maar is voor verbetering vatbaar, neem ik aan.

Gelukkig bleef Willem daar stoïcijns onder en bracht de crocus en de hyacint zo mooi tot leven!

Muisstil en vol aandacht was de zaal en “Dat Doe Jij”, Thea met je zo prachtig, fragiel gezongen solo!

 

Onderweg naar “de mannen tegen de vrouwen” voor Cold Outside, kon ik nog net een partituur van de grond rapen om op onze standaard te leggen. Helaas bleek het de “foute” Nederlandse versie van Yvonne te zijn. Hoewel ik eigenlijk de tekst wel uit mijn  hoofd ken, leidde de ”Yvonne versie” me zo af dat ik soms maar wat aanbrabbelde. En daarin was ik niet de enige ( gedeelde schuld is halve schuld…Hoe vind je die?)

Gelukkig konden we dat aardig verdoezelen door zó vol overtuiging uit de window te kijken dat we er bijna uitkieperden!

Ook over ons spel(!)….niets dan lof na afloop!

 

Lieve allemaal, als het publiek net zo genoten heeft als wij….

Dan kan ik jullie verzekeren dat ze nog jaren donateur blijven!

 

Een fijn weekend en tot dinsdag!

 

X

 

Cobie

 

 

N.a.v. Vrouwen van Nu, Kolfweid Callantsoog 2017

Jongens, wat een feestje was dit!

Zowel voor de “75-jarige Vrouwen van Nu” als voor ons.

 

Na een slapeloze nacht, waarin ik het liefst een klap op mijn kop had gehad om een einde te maken aan nutteloos gepieker gelardeerd met kerstliederen en Doctor Wannadoo tekst die ik nog steeds door elkaar haalde, had ik er weinig vertrouwen in dat dit een geslaagde avond zou worden.

De traumatische “Vrouwen van Nu ervaring” van vorig jaar kwam geregeld in mijn dromen bovendrijven.

Buiten “nog-niet-uit-het-hoofd-kennende”  teksten  kwam daar nog eens een heel draaiboek bij over beunen verschuiven, muziekstandaards verplaatsen, kommetjes, lepeltje-lepeltje, kooropstellingen, verkleedpartijen en acteerprestaties.

 

Gistermiddag heb ik ook eindelijk de knoop doorgehakt: een carrière in de showbizz is voor mij niet weggelegd. Ik kon me ineens ook zo goed voorstellen dat in die wereld naar coke of ander Sterk Spul gegrepen wordt. Zeggen jullie nu eens eerlijk: ben ik de enige die daar last van heeft? Zo niet: wat nemen jullie er voor of doe je er aan?

 

Toch leek het of de zenuwen na de soundcheck van ons( of mij?) afvielen. Het begint vertrouwd te voelen in onze eigen dorpshuis en ja, het publiek zag er ook niet naar uit of ze kisten rotte tomaten  onder hun stoel hadden staan. …

Het gedoe met de beunen viel mee al stel ik voor om Nel op zo’n verrijdbare plantentafel te zetten.

Zij is echt degene die steeds een ander kant opgeduwd moet worden, willen alle sopranen de tekst kunnen lezen.

En nu ik het toch over Nel heb….jullie raden nooit wat ze na afloop zei…dit ontroerde me echt!

Nel zei hardop dat ze zoveel steun aan mij had. En nu heb ik het niet over geestelijke of fysieke steun… Nee, Nel had het over mijn muzikale kwaliteiten! Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat ik die had!

Dat is toch wel even een opsteker wat betreft mijn zelfvertrouwen.

Als er twee sopranen zijn die nog steeds ergens “uitglijders” maken, zie ik Marianne altijd zeer nadrukkelijk onze richting uitkijken. Ook in uitglijders kun je elkaar steunen dat dan weer wel….je trekt elkaar mee…..zo bedenk ik dat nu. Nou ja Nel, hoe dan ook…als we gaan, gaan we met zijn tweeën,  zullen we maar zeggen.

 

Ondanks zenuwen en slaapgebrek liep het gesmeerd. Natuurlijk klonk niet alles super en ging de finale van Cheek to Cheek een beetje de mist in maar over het algemeen. ..Dat niet alles perfect gaat, houdt ons fris en enthousiast zoals niet-professionals betaamt.

Onze solisten deden het prima, Sterk Spul was heerlijk om te zien en horen en het “ Publiek van Nu” glunderde van oor tot oor!

Het werd me even rood voor de ogen door het op en afdoen van de mutsen tijdens de quiz. Maar Anna hield het overzicht en improviseerde er gewoon een bloedstollend spannende finale aan vast!

En dan onze dikbuikige kerstman. Ik kan bijna niet geloven dat onze eigen Friso onder die aaibare kerstbeer verscholen zit!

 

Ik voel me deel uitmaken van een groep entertainers die in deze  grijze, donkere tijd van het jaar een stralend zonnetje onder de mensen brengt! 

Dat Mees (voor ons) zo onopvallend en “ geluidloos” zijn werk achter de knoppen doet, is natuurlijk wel iets dat het niveau van onze prestaties enorm opkrikt.

 

Marianne supertrots en wij op haar!

Na afloop aan de bar, vertrouwde ze me toe, dat ook zij de hele dag nog teksten had zitten stampen. Met als resultaat dat ze tijdens het  dirigeren alles kon souffleren. Maar ook de teksten van “Onder Zeil” kent ze uit haar hoofd! Vol ontzag heb ik naar haar hoofd zitten staren…Marianne, heb jij de laatste, pakweg twintig jaar, je schedelomvang wel eens opgemeten?

 

Op de terugweg in de auto van Chris was de stemming  totaal omgeslagen.

Draaiden de gesprekken op de heenweg hoofdzakelijk om decemberstress en enge ziektes…..nu zongen we nog eens vol overtuiging dat het zo Cold Outside was (terwijl dat inmiddels best meevalt).

Chris, als enige man tegen drie vrouwen èn percussionist , zette zijn partij extra kracht bij door het rempedaal ritmisch in te drukken. Op zich een hele prestatie na het nuttigen van slechts één alcoholvrij biertje!

Yvette en ik zijn veilig thuisgekomen…van Roni en Chris weet ik het, op dit moment, nog niet….

 

Jemig jongens, we hebben het gehad! En het was een succes!

Ik denk dat we een rooskleurige koor-toekomst tegemoet gaan.

Uiteindelijk zelfs pilloos wat mij betreft, vanwege het groeiend zelfvertrouwen! 

 

Iet, je bent er de tweeëntwintigste toch wel bij hè!

Renny, we zullen je missen maar geniet van je kleinkind en kinderen!

 

Ik zie jullie allemaal volgende week vrijdag.  Zo niet…dan is er iets

(goed) mis met Kerstmis!

Xxx,

Cobie

 

N.a.v. Kunstroute Zijpe 2017.

Het is nog zo’n chaos in mijn kop van de dag van gisteren.

Hoe moet ik hier nu een verhaal van maken?
En het belangrijkste….hoe moet ik Nel en Iet die dag zo goed mogelijk mee laten beleven?

Natuurlijk spreken de foto’s al boekdelen. Maar hoe kan ik zonder in clichés te vervallen, en te veel superlatieven te gebruiken duidelijk maken wat een bijzondere belevenis de dag van gisteren was?

Laat ik beginnen met te zeggen dat het net was of jullie erbij waren.

Ten eerste was Iet er in Klavertje Vier ook letterlijk bij.

En  ten tweede missen we allemaal weleens repetities of optredens, vinden dat allemaal heel jammer maar doet gelukkig geen afbreuk aan onze gehechtheid als koor. Dus Nel….

Ondertussen nog steeds geen passend bijvoeglijk naamwoord gevonden voor deze heerlijke dag.

Een “Happy Together” dag?

Doet een beetje denken aan de Happy Meals bij Mc. Donalds.
De patat van Wip In steekt daar toch met kop en schouders bovenuit!
Maar laat ik niet aan het eind beginnen.

Wat een geluk dat we tegen alle doemscenario’s van Paulusma en Pellenboer in, toch groen licht kregen voor de korendag!
Ik wist het….maar ja…Ik snap dat het merendeel van de bevolking het nog wat riskant vindt om op mijn intuïtie te vertrouwen.
Wel werd mij de taak toevertrouwd om zaterdagavond de sleutel van de strandtent op te halen.

Mijn fantasie ging behoorlijk met me aan de loop wat betreft het in bezit hebben van die sleutel.

Uiteindelijk waren de mogelijkheden zo talrijk dat ik niet kon kiezen en hem braaf bij Marianne in de bus heb gedeponeerd

De zon scheen vol optimisme Klavertje Vier binnen dat rond de klok van elf gezellig vol stroomde met koorleden en publiek.

Mees en Marianne hadden de apparatuur al opgesteld en het wachten was alleen nog op de platte kar.

Toen de trekker met chauffeur Teun aan kwam rijden, waren we eensgezind met stomheid geslagen!

Een helderbauwe lucht, spierwitte wolken en een woestgolvende Noordzee vormden ons decor zowel op als buiten de kar !

Hopelijk ben ik niet de enige broodnuchtere Noordhollander die van deze entourage een brok in de keel kreeg bij het zingen van “Dit is een Plek”.

Of hoor ik nu definitief tot de Sentimentele Ouwewijvenclub?

De laag over scherende meeuwen maakten het plaatje helemaal compleet.

Wij en die kar…zoals Chris terecht opmerkte :Het lijkt wel een surrealistisch schilderij!

Als een kudde witte zeehonden leken we net met onze koppen boven de branding uit te steken.

Lijdzaam tekenden we het eigen risico formulier waar Annet, pas toen onze trojka zich al in beweging gezet had, mee op de proppen kwam.

Ik prees me gelukkig met de noodrantsoenen aan spekjes, drop, koffie, thee en die overheerlijke vers gebakken Thea-cake.

Want ja…. krijg toch altijd een beetje unheimisch gefühl bij zo’n :” op eigen risico” waarschuwing.

Alsof we op schoolreisje waren….werd er, getuige de video’s, opgewonden doorgekakeld en  vóór twaalf uur hadden de meesten hun lunchpakket al achter de kiezen. Bij Willem zelfs nog vooraf gegaan door zijn yoghurt met müesli ontbijt.

Maar we zongen en we sprongen en waren zo blij als ons concertje weer geslaagd en achter de rug was dat we al gauw gewend waren aan de waarschuwingen van  Friso om toch vooral ons gewicht goed aan twee kanten te verdelen.

En ach… zo hard reed die kar toch niet…

Toen Petra dan ook een zeer ingenieus uitgedacht wedstrijdelement aan deze korendag toe wilde voegen, was ik meteen bereid om daar een actieve rol in te vervullen.

Met een soepele beweging sprongen wij uit de platte kar om meteen op onze platte b.. te belanden.

Tóch nog voor de eerste keer in mijn leven bijna mijn heup gebroken!

Zo snel mogelijk probeerden wij het rondje om de kar te rennen maar Teun maakte zijn eigen spelregels door het gaspedaal nog eens dieper in te drukken. Overigens net nadat Petra weer aan boord gehesen was.

Het lied  van Doctorandus P. speelde door mijn hoofd en ik vroeg mij af waarom ik als eerste uit de trojka geworpen werd en nu de, in ons geval, bloeddorstige zeehonden in mijn nek hoorde hijgen.

Als steeds in populariteit toenemend koor, liggen de sopranen natuurlijk voor het oprapen. Voor mij tien anderen dat besefte ik maar al te goed!

Toch…heeft iets ervoor gezorgd (was het de stem van onze moeder overste …?) dat Teun zijn joyriding staakte en ik mijn plek weer in kon nemen.

Het zingen leek ons steeds gemakkelijker af te gaan. De complimenten, ook over onze smaakvolle outfit en prachtige voertuig waren talrijk. Onderweg was er zelfs nog tijd om met oude bekenden en collega’s van andere koren bij te praten.

Bij de Zilte Zucht bliezen we de tent bijna op!

Volgepropt met enthousiaste fans die zelfs een toegift wensten en ons met een staande ovatie beloonden.

Het weer werd steeds grimmiger maar Teun stuurde ons met vaste hand recht tegen de wind in terwijl wij ons volpropten met de resterende drop en spekkies.

Na ons laatste succesvol verlopen concert in New Zuid in Sint Maartenszee, toverde Annet ineens een paar flessen wijn tevoorschijn.

Gelukkig waren we er ook nog  zoute stengels voorradig zodat onze trojka niet net nog vóór De Laatste Druppel in een zuipschuit veranderde.

Die laatste druppel deed wel de emmer overlopen want pas na het overhandigen van de sleutel aan dat koor werden de buien die al de hele dag in de lucht hingen een feit.

En zo kwam er een einde aan….ja nu weet ik nog steeds niets anders te bedenken dan dat het een prachtige, heerlijke, geweldige bijzondere dag was!

Een soort gevoel alsof je de Elfstedentocht hebt uitgereden… ja zoiets maar dan zonder blaren en afgestorven tenen en bevroren ogen.
Nou ja…loop wel mank, heb geen stem, misselijk van de spekkies en tis nog steeds een chaos in mijn kop…maar verder zéér voldaan over deze unieke dag!

Marianne, Annet, Jolijn, Mees, Willem, Teun, Friso en iedereen die hier een rol in speelden  (en daar horen zeker Nel en Iet bij!):

Dankjulliewel!!!

XXX

Cobie

 

Opening Kunstroute 2017

 

Een koud kunstje?

 

In figuurlijke zin was ons optreden zeker geen “koud kunstje” al teerden we voor een groot deel op oud repertoire.

Spannend in zo’n weer compleet andere setting!

De organisatie van dit nieuwe, interessante evenement had de touwtjes strak in handen. Vóór de klok van kwart over zeven werd de horde gretige toeschouwers vriendelijk maar correct achter de dranghekken gehouden.

Als een stelletje witte zwanen met zeekleurige halsbanden en van het klappertanden rammelende schelpenkettingen stonden we inmiddels kleumend te wachten op het startsein om ons kust repertoire er vol overtuiging uit te gooien.

In dat opzicht dus letterlijk wel “een koud kunstje” daar bij die slagboom.

 

En toen…. kwam de cameraman onze richting uit!

Daar zal je het hebben : komen we nu toch eindelijk op het acht uur journaal, RTL Nieuws of is het “gewoon” RTV Noordholland?

Het is voor de website van de Ku(n)stroute… nou ja…ook best leuk toch?

Misschien kwam het door onze witte outfit  maar….de enige BN’er in ons midden die herkend werd, was “De Bakker”!

Natuurlijk zijn er toeristen die hier alleen voor het lekkere eten komen en totaal niets hebben met kunst en cultuur(!). Toch vraag je je af…..

 

Maar wat een genot om in zo’n uitgesproken bij ons horende entourage te staan zingen!

Duinen, strand en zee.

Het prachtigste kunstwerk van de hele route was natuurlijk die volmaakte zonsondergang.

Ik kan me niet voorstellen dat dit het werk van Piet P. is.

Die man kiest zelfs zijn eigen kleding niet uit, daar zit een kledingbedrijf achter met een stylist die weleens bij onze eigen Yvon te raden mag gaan.

Nee Sas, ik verdenk jou ervan zelf stiekem in je ateliertje een ontwerpschets voor deze laatste zomeravondlucht te hebben gemaakt.

 

In onze witte gewaden hopten we van optreden naar optreden om uiteindelijk op dat mooie strand te belanden.

Aldaar konden we nog genieten van de feeërieke openingsdans van Pardans aan de vloedlijn.

Tijdens ons laatste optreden onder de zwevende kwallen (beter tien in de lucht dan één aan mijn been!), waren we behoorlijk toe aan die beloofde Appellation.

Zelfs Friso had zich, vanwege de kou, inmiddels vermomd als Kadaffi himself.

Onze echt allerlaatste Up,Up and Away, klonk dan ook als een hartstochtelijk verlangen naar die “ nicer place in die beautiful balloon”!

 

Achter ons “ lichtend voorbeeld” aan belandden we uiteindelijk bij de openingsborrel.

Warm en gezellig!

Gezelligheid kent geen tijd maar voor ons lichtend voorbeeld ging deze vlieger dit keer niet op. Optreden in Akkrum voor de volgende dag gebood haar op tijd “onder zeil” te gaan.

Goed voorbeeld doet volgen.

Wederom leidde zij ons met vaste tred langs het nu pikdonkere duinpad naar de parkeerplaats.

Het was weer een heerlijk optreden!

Maar voor die Platte Karren Estafette ga ik toch eens kijken of mijn 88 jarige moeder van wie ik toch niet vaak iets leen, nog over een wit, wollen vestje beschikt.

Ik was eerst, Peet!

 

X

 

Cobie

 

Vakantieverslag 2017

In de schaduw van olijfbomen, met uitzicht op de azuurblauwe, lonkende zee, probeer ik onze belevenissen van  de afgelopen weken in een enigszins logische volgorde op papier te krijgen..

Als het mogelijk zou zijn de wereld voor een tijdje stil te zetten…. Voor mij op deze krankzinnig mooie plek in Kroatië graag!

Het beloofde staartje van deze vakantie.

Als  Johan me dit niet in het vooruitzicht had gesteld, had hij me nooit zover gekregen om een paar weken over de Balkan te trekken.

Want dat is wat we gedaan hebben.

Niet als een paar tot de tanden gewapende Kozakken. Nee, ons wapenarsenaal bestaat uit slechts drie kartelmessen van Blokker en een Hema kurkentrekker. Maar als je beseft dat het nog niet eens zo heel lang geleden is dat hier die vreselijke Joegoslavië oorlog woedde…

Dat is ook één van de redenen waarom ik aanvankelijk liever een andere bestemming had gekozen..

Door allerlei omstandigheden hebben we het moment om weg te gaan steeds voor ons uitgeschoven. Nu het dan eindelijk zover is….

Tsjechië, Hongarije, Slowakije, Servië, Montenegro Bosnië – Herzegovina. ..dat deprimerend stemmend oorlogsverleden, het landklimaat met zijn bloedhete  zomers, de stoffige poesta’s   steppen en savannes ( komt spontaan bovendrijven van de  aardrijkskunde lessen uit een lang verleden ). Ook wel wat vaag bekend voorkomende namen van eurosongfestivals, hetgeen dan weer iets geruststellends heeft,  maar toch…zo ontzettend ver van de zee….konden we niet gewoon naar Frankrijk…dan wist je wat je kreeg….?

Het wordt dan toch de Balkan en ik moet zeggen, nadat ik de eerste nukkigheid ( vond daar wel recht op te hebben na zoveel inschikkelijkheid ) en vooroordelen ( na de eerste avond mijn douchefris en de tweede mijn elektrische tandenborstel al kwijt te zijn geraakt, meende ik zeker te weten dat men hier stal als de raven), opzij gezet heb, begin ik mij toch op de steden als Praag, Belgrado en Boedapest te verheugen. Mijn eigen Oral-B komt de volgende dag uit Johan’s toilettas tevoorschijn (wat moet een ander nu ook met zo’n afgetobt ding?) en een nieuwe douchefris met  antistress (!) aroma is zó gekocht.

Naarmate de glooiende, groenbruine met boterbloemen bezaaide velden langzaam overgaan in een wat bergachtiger landschap, voel ik eindelijk een vakantiestemming en daarbij horende nieuwsgierigheid over me heenkomen.

Hoe steniger de bodem, hoe lichter de stenen om mijn nek lijken te wegen.

Lange wachttijden bij (hoeveel? ) grensovergangen, in bijna al deze landen verplicht vignet kopen, “wisseltrucs “ in allerlei valuta en de taal…In de steden wordt veel Engels gesproken maar op het platteland waar we op kleine campings overnachten en boodschappen doen is het vaak handen en voetenwerk.

En dan de steden….

In vergelijking met citytrippers zou je ons meer cityhoppers kunnen noemen.

We kamperen op campings iets buiten de stad en nemen dan de bus of trein naar het centrum

Natuurlijk bezoeken we  een paar highlights maar bereiden ons nooit echt intensief voor. We proeven de sfeer en niet te vergeten het ijs aanbod, lopen kilometers en gaan ergens lunchen.

Praag;

Praag is prachtig, welke kant je ook op kijkt, elk uitzicht  heeft de compositie van een ansichtkaart.

De gebouwen in Jugendstil, de Praagse Burcht, de astronomische klok op het oude stadsplein waarop honderden Chinezen staan te wachten op de twaalf apostelen die elk uur tevoorschijn komen. En overal, op pleinen, bruggen en uit huiskamers klinkt vioolmuziek.

En dan die indrukwekkende Donau!  Niet alleen niet blauw maar grauw en ook nog eens helemaal niet de Donau maar de Moldau.

Eén van die verrassingen waar je als cityhopper tegenaan kunt lopen.

Boedapest;

De camping bij Boedapest bevindt zich op het terrein van een voormalige tramremise. In het hoofdgebouw, helemaal in oude stijl ( Jugendstil 1905 ) is nu de receptie en het restaurant waar, in de ochtend,een heerlijk streekontbijt wordt geserveerd. “Kamperen met ontbijt”, een ongekende luxe!

s’ Avonds kun je bovendien aanschuiven voor de traditionele goulash.

Prachtige parken, gezellige schaduwrijke terrassen en de vrijwel overal vrij toegankelijke koele kloosters en kerken.

Na urenlang slenteren belanden we aan het einde van de middag met honderden andere vrolijke stedelingen, likkend aan te snel smeltende ijs wafels, met onze benen  bungelend in een mega grote, vierkante vijver.

Het is de zaterdag voor Pinksteren en we bedenken dat we  drinkwater  en nog wat dingetjes nodig te hebben.

En ja hoor, midden in Boedapest zowaar een Lid’l!

Niet alleen water maar ook pelpinda zijn hier verkrijgbaar. Onze zaterdagavond kan niet meer stuk! Flinke rijen voor de kassa’s. Eindelijk aan de beurt voor die paar dingetjes. ..! Ik stop alles in mijn duurzame Westeuropese nylon tasje en Johan pint contactloos. Tenminste. . . dat is de bedoeling.

De cassière trekt de onwillige pas eruit en wrijft hem driftig schoon met de mouw van haar Lid’l kostuum. Maar vergeefs . . .dan probeert Johan het op de ouderwetse manier. . . . lukt evenmin.

De rij achter ons groeit gestaag. Er wordt een leidinggevende bij gehaald. Deze duwt vinnig een kassabon onder onze nu wat zweterige neuzen met de boodschap dat onze limiet is overschreden. “ Onmogelijk “, briest Johan, “ Roodstand wordt automatisch aangevuld “ En of ik dat, als zijn spreekbuis, maar even in het Hongaars duidelijk wil maken. Lukt me op dat moment niet eens in het Engels , laat staan …

“ Hebben we misschien genoeg aan contanten? ”, probeer ik.

Dan geneer ik me pas echt, als hij zijn portemonnee met zó’n stapel biljetten opentrekt. Alsof we recent een bankoverval hebben gepleegd! Maar die stapel is, zelfs bij de Lid’l, snel geslonken als hij heeft betaald.

Met het schaamrood op de kaken maken we dat we wegkomen.

Johan maakt zich ernstig zorgen of de rest van de vakantie nog gefinancierd kan worden of dat we sowieso nog thuis kunnen komen. Vooralsnog rijden we per bus weer gratis terug naar de camping met een tas vol zaterdagavond lekkernijen. Gratis ja…In eerste instantie dachten we dat de buschauffeurs het opgaven om ons, niet snel van begrip zijnde buitenlanders, uit te leggen hoe we aan een kaartje konden komen en ons daarom maar moedeloos gebaarden plaats te nemen. Later hoorden we dat het openbaar vervoer in deze landen meestal gratis is voor 65-plussers. Rimpels kunnen ook je voordeel werken!

Gelukkig blijkt mijn pasje nog wel te werken. Gewend als die is aan automatisch aanvullen van roodstand!

Daarna  een paar cultuurvrije dagen aan het grootste meer van Hongarije. Met zijn parkachtige omgeving, schone, drieëntwintig graden warme  Balatonmeer genieten we van zon en water en  lekker weer eens fietsen. Rond het hele meer ligt een fietspad.

Hongarije, Slowakije eindeloze wegen door een vrij vlak landschap, de graanschuur van dit deel van Europa. Heel veel vrachtverkeer maar nauwelijks toeristen. En dan Servië…..

Belgrado;

Waar de Sava en de Donau elkaar kruisen.

De camping ligt een kilometer lopen van de bushalte. Ook hier worden we gratis vervoerd ….  en toch nog lang geen vijfenzestig!

We stappen niet uit op het eindstation want de bus rijdt gewoon verder….begint gewoon aan zijn volgende rondje …Stomme Hollanders!

Geluk bij een ongeluk die vijfenzestig plus-korting!

De kleurrijke overdekte markt waar we voor een kilo wijnrode, super sappige kersen tachtig Eurocent  betalen. In mijn haast om ze af te spoelen in een, naar later blijkt historische fontein, glibber ik onderuit en haal mijn elleboog open aan het historisch gesteente. De hier nog algemeen voor boodschappen gebruikte plastic zakjes hebben dezelfde kleur als de hondenpoepzakjes in Nederland. Daarom geen foto van dit incident: gretig graaiend in zo’n zakje!

Natuurlijk komen we nog langs gebouwen die de kenmerken van die nog niet zo heel lang geleden oorlog tonen maar wat een moderne, levendige stad is Belgrado!

Het Kalemegdan Park vanwaar de zij aan zij in de Donau drijvende restaurants zo goed te zien zijn. Volkomen relaxed lijkt iedereen  door dit park  te slenteren dat naar het gelijknamige Fort leidt.

Later kijken we onze ogen uit als we over de Knez Milhailova wandelen. De drukste en breedste voetgangers straat in deze metropool. ( ik lijk wel een beetje een citytripper !)

Bomvolle terrassen, straatartiesten, zelfs een oldtimerfestival!

De weg naar de enorm grote Sava Kathedraal hoeven zelfs wij niet  op te zoeken want die zie je al van kilometers afstand overal bovenuit steken.

De volgende dag, zondag 11 juni is het inmiddels, verder naar Zuid -Servië en vervolgens  Montenegro en Albanië.

De wegen worden slechter en de campings schaarser.

Op de navigatie vinden we er één bij een meer. Het is inmiddels zo’n 32° in de schaduw . Een meer is meer dan welkom  nu.

Hoe we precies gereden hebben, kunnen we geen van tweeën nog navertellen. Dat klinkt  of we het niet overleefd hebben maar getuige dit bericht, valt dat mee.

Die avond was mijn gevoel niet gerust op de goede afloop.

De camping ligt afgelegen. Zeer afgelegen. Eigenlijk tè afgelegen.

De weg is allang niet verhard meer en zo steil en smal dat àls er een tegenligger aankomt, ik denk: “ het wordt zij of wij”.

Ik sluit  mijn ogen en doe een schietgebedje. Waarschijnlijk ligt het meer aan het feit dat Johan zijn ogen openhoudt dan aan mijn schietgebedje maar het gaat goed.

De camping ligt inderdaad aan een prachtig  meer. Onderaan een ongeveer loodrecht naar beneden lopend weggetje. Het ziet  er van die afstand uit of er na de oorlog nooit meer iemand is geweest, laat staan gekampeerd heeft.

Op zich een prachtige plek maar als we daar naartoe gerold waren, had onze camper daar nooit meer weg gewild. Die houdt namelijk niet van klimmen.

Wat wel een heel mooi gezicht is, is de ondergaande zon boven dat meer.

Maar dat geeft ons een wat onbehaaglijk gevoel. Het wordt hier namelijk al om negen uur donker en omdat onze navigatie ons alleen nog langs onverharde wegen leidt en de eerstvolgende camping pas in Montenegro op 70 kilometer hier vandaan zou moeten liggen, krijgen we het toch wat benauwd.

Na twee keer tijdens kamperen te zijn bestolen, staan we toch het liefst op een camping.

Maar nu hebben we geen keus. De weggetjes worden bijna onbegaanbaar en we moeten om de haverklap plaatsmaken voor passerende kuddes koeien, geiten en schapen.

De omgeving wordt steeds onherbergzamer. Een bizar landschap van met wilde grassoorten overdekte velden, onderbroken door een hoeveelheid slordig neer gestrooide rotsblokken.

Op een paar kleine nederzettingen, van wat armoedige boerenwoningen na, bijna geen bewoning.

Wel is elk van deze gehuchten voorzien van een moskee annex kerkhof met een opvallende hoeveelheid spierwitte grafzerken.

Met een maximumsnelheid van nog geen dertig kilometer, hobbelen we zo nog een uur door.

Ongeveer tweehonderd meter voor de grens op 1300 meter hoog stoppen we. Het is vrijwel donker en het lijkt hier op het einde van de wereld.

Ik trek mijn ( voor noodgevallen van huis meegenomen ) blik erwtensoep open.

Johan probeert voor de zekerheid onze locatie door te geven aan Joost en onverwacht lukt dat!

Toch vind ik het eng. … wat hebben  we nou aan die half botte kartelmessen?

Toch eens aan Ger het recept van die zelfgebrouwen pepperspray vragen. Maar daar heb ik nu niets aan.

De enige spuitbus die ik mee heb is een droogshampoo  ( voor jeweetmaarnooitenalsjehaardanmaargoedzit ). Johan draait zich om en slaapt!

Gelukkig hebben we een wc aan boord. Voor geen goud ga ik nu nog naar buiten. Ergens heb ik gelezen dat in dit gebied nog wolven en ook beren voorkomen. En misschien loopt er wel ergens een vereenzaamde, gefrustreerde oorlogsveteraan die niet weet dat de strijd allang gestreden is. Bij die gedachte aangekomen, denk ik  ineens aan  bermbommen!

Waar liggen die dingen ook alweer? De hele weg heb ik daar gewoon niet aan gedacht en nu….waar gaat de weg over in de berm op dit soort rafelige bergpaadjes? En wat kraakt die camper opeens eigenaardig. Met mijn slechthorende echtgenoot ligt wel de totale verantwoordelijkheid wat betreft verdachte geluiden bij mij!…..

Maar dan ineens….

komt er een ongekende rust  over mij , wat me bijna nooit gebeurt. Met de droogshampoo spray onder handbereik val ik in slaap…

Ik word wakker van  het geluid van een draaiende motor.

Dit geluid lijkt mij verdacht genoeg om Johan wakker te porren.

“Tr.., dat is de motor van de koelkast! “

“Sh. . ,maakt dat ding altijd zo’n rotherrie  dan?”

Ja als er één begint met dat soort woorden….

Kun je nagaan hoe snel taalverloedering toe kan slaan!

Als ik weer wakker wordt, is het doordat de zon onbarmhartig op het camperdak staat te branden. In de verte het geluid van loeiende  koeien,  blatende schapen en mekkerende  geiten.

Wordt vervolgd.  Of niet…….?

Het was eigenlijk de bedoeling om een korte samenvatting van onze Balkanreis te geven. Maar ik ben bang dat het niet gaat lukken.

Ik kom een beetje krap in mijn vakantietijd te zitten.

Nu ben ik wat mijn verslag betreft pas in Servië.  Inmiddels zijn we via Montenegro, Albanië, Kroatië, Kosovo-Herzegovina, weer Montenegro, weer Kroatië en Slovenië, op de terugreis in Oostenrijk aangekomen. En wetende hoe dat gaat, als we eenmaal weer thuiszit. ….maar wie weet…..voor mezelf moet ik het sowieso afmaken.

Er valt nog zoveel te vertellen. …!

Waarom moet ik er nu  zo’n lang verhaal van maken?

Dat zal ik bij deze nog even duidelijk maken.

Je hebt samenvatters en je hebt uitwijders……Ik vrees dat ik tot de laatste categorie  behoor…..!

Liefs,

Cobie

 

Optreden met Promise 2017

Keetkoorders,

Hadden jullie dat nu ook, vanmorgen, dat gevoel als van een leeggelopen doedelzak?
Verwacht hier dus geen logisch verhaal maar ik moet dit even kwijt…
Doodmoe en niet kunnen slapen op de eerste avond A.C.(after concert)?
Wie had dat kunnen denken in de tijd  B.C.?
Wat een weekend!
 Zenuwslopend, uitdagend, grensverleggend, ontroerend, hartverwarmend… kortom het was grandioos!
Nog even snel gisteravond de foto’s bekeken die vervolgens als een stripverhaal op mijn netvlies bleven steken.
En ik maar denken….als het eerst maar zondagavond is…
Eindelijk weer eens lekker slapen .. zonder die verdomde, harde mappen met teksten onder mijn kussen in de hoop dat ze de volgende ochtend contactloos op mijn harde schijf zouden zijn beland.
Zonder angstaanjagende dromen over overvolle met publiek gevulde, naar beneden stortende balustrades.
Die terechtkomen op het hele College van B en W dat achterin de zaal in een verhitte discussie is verwikkeld over het al dan niet plaatsen van strandhuizen rond het zwembad van Willem.
Of over de beun die met Yvette en mij omkiepert op het moment dat Sas daar vanaf stapt voor haar solo en tot haar eigen ontzetting i.p.v. de Kazoo een politiefluit tevoorschijn tovert en daar dan maar zo goed en zo kwaad als het gaat haar partij op blaast.
Of dat ik zing over de Nightingale high in the SKY, the fellows in Georgia let DIE, IK dr. Wannadoo diep in de keel kijk i.p.v. HIJ mij, so handy ben dat ik de sweater IN  i.p.v. BY  the fire side side brei.
Dat ik terug naar de kust wil zwemmen, in een mui terechtkom en door die verrekte branding in mijn hoofd nooit die stem met zijn voorspelling over de stijgende zeespiegel heb geloofd.
Dat ze bij de grime mijn kunstwimpers VOOR i.p.v. boven mijn ogen hebben geplakt zodat ik ondanks mijn hoge positie op die beun de tekst nóg met geen mogelijkheid kan lezen.
Of dat ik met mijn elegante hakje in de sleuf van de beun blijf hangen en op het moment suprême bij Dr. Wannadoo met dat blok aan mijn been naar voren struikel om vol overtuiging de sexy vrouw uit te hangen.
En dat de zaal leeg blijft omdat men van de uitnodiging heeft begrepen dat ons jubileum pas gevierd zou worden als wij allen de leeftijd van 64 zouden hebben bereikt.
Van zuks dus….
Nee, ik werd niet meer geplaagd door de nachtmerries uit de tijd van B.C. maar tóch…weinig geslapen.
Gewoon teveel gekletst waarschijnlijk…
Want als het dan eindelijk zover is dat de Appellation Contrôlée ontkurkt mag worden en Marianne ons aanspoort ons onder het publiek te begeven, gaan de remmen los!
 Zaterdag liep mijn moeder tegen een boomstronk hetgeen in combinatie met bloedverdunners zorgde voor een bloederige aftocht waarover ik de regie had.
Ik probeerde het nog uit te besteden want had vanuit mijn ooghoek Wil (al ongeveer vanaf haar geboorte doktersassistente bij achtereenvolgens Verheul, van Brederode en Beekveld) ontwaard. Maar Wil keek wel uit op haar vrije zaterdagmiddag en terecht maar adviseerde even met moeder bij de huisartsenpost langs te gaan.
Het liep goed af gelukkig maar kostte wat tijd zodat van kletsen na de voorstelling wat mij betreft niet veel terechtkwam en in mijn gretigheid de schade zondagmiddag in te halen, struikelde ik bijna over de eerste de beste geluidsbox die tegen het podium stond waarop  Sas W. vroeg of ik ook aan “stagediving” deed.
Kijk en dan moet je natuurlijk uit gaan kijken met het niet hebben van een evenementenvergunning.
Want het wordt toch wel een beetje een raar verhaal als er binnen één en hetzelfde weekend twee slachtoffers via Hoeve Boulust op de huisartsenpost zouden belanden! En dat het om een moeder en dochter gaat, is niet meteen duidelijk (want verschillende achternamen) dus de link met onhandige genen wordt niet meteen gemaakt.
En ja…mevrouw de burgemeester zat zaterdagmiddag natuurlijk wél in de zaal…..
Maar mag die vrouw alsjeblieft ook eens privé iets leuks ondernemen?
Misschien heeft ze weleens van deze of gene gehoord dat als het je allemaal eens teveel wordt…het gezeur om vergunningen, gebakkelei in dorpsraden OGB’s, AZC’s, BSO’s en honden WC’s, je gewoon eens naar een optreden van Het Keetkoor moet gaan.
En nu had ze nog dikke mazzel ook want dit was en dubbelconcert met Promise vanwege het 10-jarig jubileum!
Geen lintje door hoeven knippen, geen praatje hoeven houden… gewoon zomaar lekker in het zonnetje in de deuropening van die prachtige Hoeve Boulust zitten genieten van twee enthousiaste, prachtige koren…daar moet je wel blij van worden!
Wat zal zij goed geslapen hebben!
Terug naar zondagmiddag.
En toen….was ineens de hele concertzaal omgetoverd tot een ruime gezellige eetzaal…. zonder dat ik daar maar een steentje aan had bijgedragen.
Met het schaamrood op de kaken ben ik nog even als een gek stokbroden gaan zitten snijden waarin ik dankzij de Franse vakanties vrij goed in ben ( al zeg ik het zelf).
Daarna heerlijk gegeten, nogmaals zitten kletsen maar nu vooral met onze Promise- collega’s en vervolgens nog even lekker uit mijn dak gegaan op het ritme van het leven!
Sorry, sorry, koorgenoten maar twee wijntjes ( nou vooruit het kunnen er ook drie geweest zijn) in combinatie met pillen ( Paracetamolletje, Fisherman’s Friends, Passieflora), slaapgebrek en euforie pleegden een flinke aanslag op mijn zangkwaliteiten.
En oh ja, in de nacht van vrijdag op zaterdag nog een infuusje Valdispert hetgeen ik volgens eigen zeggen hard nodig had nadat ik op de generale Promise had horen zingen en alleen nog maar kon denken: “dat promist wat!”
Gelukkig was ik niet de enige die het ritme van het leven eventjes niet meer bij kon houden…
Wel heb ik ontzettend gelachen om mezelf.
Ken je dat?
Moet je ook eens proberen….je lacht je rot!
Totaal niet op de dirigente gelet maar gewoon even helemaal mijn eigen ding gedaan.
Heerlijk voor de time being!
Maar duidelijk dat die muziek toch wel een heel belangrijk ingrediënt is voor het ritme van ons dagelijks leven. Zonder dat wordt het gewoon een zootje!
En dat bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk.
Dus alsjeblieft …laten we nog zo lang mogelijk muziek blijven maken met zijn allen!
En zoals Iet zei bij het uit de auto stappen:” Dat we dat nog lekker allemaal mogen meemaken!”
Ik heb genoten en jullie ook dat weet ik zeker en zie ik op de foto’s die ik allemaal nog uit moet zoeken…
En nu ga ik vannacht wél eens lekker slapen en jullie ook, hoop ik.
Tot woensdag!
X
Cobie